Movement of the soul

Met de deelnemers van de Basisopleiding Systemisch Werk hebben we een “Movement of the Soul” opstelling gedaan waarbij we wilden kijken of we meer kunnen begrijpen wat de plek  van het Coronavirus in de samenleving is: wat is er nodig, wat wil er gezien worden?

We kiezen in eerste instantie de volgende representanten:

De aarde

Het beleid

Het virus

Wijsheid/Guidance

De “Anti” beleid beweging

Tijdens de opstelling kwam er nog een representant voor Verdriet en later ook voor Liefde in het veld. Een van de representanten voor de Wijsheid die geen plek kon vinden transformeerde in de loop van de opstelling naar de representant voor “de Mensen”.

De Wijsheid werd door drie mensen gerepresenteerd, twee daarvan, een man en een vrouw, voelden zich meteen met elkaar verbonden zij bewegen zich steeds aan de randen van het veld als om iedereen te beschermen.

Robin: “ik was geneigd om de buitenste ring te bewaken. Toen iedereen zijn plek in begon te nemen bewoog ik mee op een manier waardoor ik aan de buitenkant bleef”.

Monique: “In eerste instantie was het gevoel om met de wijsheid om iedereen heen te staan, te beschermen, van buitenaf. Later voelde ik de beweging naar binnen, naar de liefde.” 

De derde representant kon geen plek vinden, dat verandert later in de opstelling als Liefde en Verdriet in het veld komen, deze dwalende representant lijkt dan een belichaming van de dwalende mensen te zijn. Als “de mensen” een plek hebben gekregen in verbinding met de Liefde en nadat het verdriet voor haar heeft gebogen wordt deze representant opgenomen in de kring. Ook de Wijsheid kan zich dan met haar verbinden…

De twee representanten voor de Aarde geven dit aan:

Eva: “Ik stond als de aarde in de opstelling. Ik voelde me koud en wankel. We stonden letterlijk aan de zijlijn. Ik keek naar de grond en af en toe keek ik op. Ik voelde me overgeleverd aan de bewegingen van de mensen. Het virus had ergens een plek, maar ik kon alleen maar af en toe opkijken naar de dolende mensen. Op zoek naar een betere plek in de opstelling voor de aarde kwamen we uit in het midden. Daar in het centrum voelden we ons warmer worden, steviger. We konden ademen. Dit was onze plek, maar om ons heen zag ik chaos en verdriet. Ik voelde zoveel verdriet als ik even naar de mensen op keek en ik voelde tegelijkertijd zoveel compassie met die liefdevolle mens, maar ik had vooral de behoefte om te kijken naar de natuur. Ik begon uit het raam te staren. Keek naar de bladeren aan de bomen, die kleuren, die mooie bomen. De tranen stroomden over m’n wangen, ik huilde, de aarde huilde.”

Janka: “Bij de start stonden we vlak naast elkaar. Steeds dichter naar elkaar toe. We hadden contact nodig om te kunnen zijn met alles wat zich voor ons afspeelde. In het midden had ik ook meer aandacht van wat er om mij heen gebeurde. Het was geen alertheid of nieuwsgierigheid, het was waarnemen. Ik had hier geen mening over of vond er iets van, het was zo… Toen de Liefde erbij kwam kregen wij een medestander erbij. Iemand die ons/de aarde kon verwoorden. Het voelde krachtiger. Op een gegeven moment begonnen wij te wiegen, ingetogen dansen. Mijn armen gingen wijder alsof ik een bol wilde worden.

Eva: “Even later, toen er een verschuiving in de opstelling werd aangebracht, een grotere bron van liefde werd opgesteld en het immense verdriet een plek kreeg en contact kon maken met de mens, begon er iets te stromen. We begonnen te wiegen, de aarde bewoog, we leefden. Het verdriet, de liefde, de natuur, het had allemaal een plek. Ook het virus, ergens aanwezig in de ruimte, maar kleiner gemaakt door de allesoverheersende bron van liefde en de overgave.”

De representanten voor het virus leken ieder een eigen kenmerk te belichamen, maar naarmate de opstelling zich ontvouwde kwam er rust, het virus trok zich terug:

Natascha: “Ik richtte mij direct op het Beleid. Deze irriteerde mij mateloos, werd er boos en opstandig van maar bleef staan. Ik voelde me sterk en bijna oppermachtig…Ik had ook een gevoel van minachtig naar de tegenstanders. Intern schreeuwde ik naar het beleid en de tegenstanders: “Hier gaat het helemaal niet om! Jullie snappen er niks van”… “Toen de liefde, de aarde en wijsheid elkaar langzaamaan vonden, kon ik niet anders dan naar de overkant van het veld gaan en plaatsnemen naast het zittende gedeelte van het virus. Ik ging ook zitten en schoof steeds meer naar achteren, bijna uit het veld. Dat gaf een enorm rustgevend gevoel. Het was klaar, goed zo. Mijn hele lichaam ontspande. De aarde, wijsheid en de liefde bonden samen en werden sterk.”

Fleur: “Een strak, plank gevoel over mijn borstkas. Star en onbeweeglijk.

Naarmate het veld in beweging kwam, voelde ik mij kleiner en kwetsbaarder. Ik ben gaan zitten en wilde niet zien wat er om mij heen gebeurde.

Ik ben steeds dichter tegen een andere Corona representant aan gaan zitten”.

Annie: (toen de Liefde in het veld kwam) “ik zag helemaal geen liefde. Ik zag vooral dat hij een hele grote plek in wilde nemen en dat wilde ik niet. Bij mij ontstond iets van machtsstrijd. Ik wil van hem winnen. Toen hij een klein buiginkje maakte werd ik rustiger en kon een stap naar achteren zetten en ik werd kleiner. Zo klein dat ik op de grond ben gaan zitten. Ik was klein, maar niet weg. Ik was in een soort slaapstand.

De “Anti” beweging voelt zich aanvankelijk oppermachtig, maar ook:

Mirjan: “Tegelijkertijd voel ik zoveel boosheid; boosheid naar het beleid, naar de overheid. ‘Wat een gekte! Houd eens op met alles willen reguleren, kaderen, protocolleren. Fuck the system!.. Ik ervaar geen Corona om me heen, totaal niet… Innerlijk voelt anti-beleid een diep weten dat het aan de mens is om de natuur haar werk te laten doen. De mens is niet op aarde om de aarde over te nemen. Mensen zijn slechts bezoekers hier op aarde. De aarde geeft aan dat het genoeg is. Het is NU genoeg.

De positie die het beleid inneemt is anders dan dat van alle andere representanten in die zin dat de integratie die in de loop van de opstelling plaatsvindt geen effect lijkt te hebben op de plek die het beleid inneemt. Waar de andere representanten integratie ervaren blijft de focus van het beleid die op (verlies van) controle:

Andre: “Mijn focus was direct sterk op het virus gericht; ik hield het strak in de gaten. Een sterk gevoel van stevigheid/hardheid en controle ervoer ik. Toen het anti-beleid erin kwam irriteerde me dat direct. Ik werd er enorm boos van. Ik wilde het weg slaan, schoppen, totaal elimineren. Op het moment dat alles ging bewegen en er verspreiding van het virus optrad werd ik wat wankelijker en kreeg ik het gevoel de controle te verliezen en ontstond er in mijn beleving een soort drukte en chaos. Dat gevoel bleef tot het eind.

Ik kon en wilde de controle niet opgeven, terwijl er eigenlijk amper controle was…

We hadden bij aanvang geen representant gekozen voor “onszelf” de mensen, maar gelukkig weet het veld het altijd beter dan degenen die het onderzoek doen, in de loop van de opstelling bleek een van de representanten voor de wijsheid eigenlijk iets anders te representeren:

Marja: “Als representant voor de wijsheid kwam ik het veld in. Ik voel me niet verbonden met de andere twee representanten. Helemaal niet met de vrouwelijke, koud en kil. Mijn blik is hoofdzakelijk gericht op aarde. Ik zie eigenlijk de rest nauwelijks. Na de eerste beweging voel ik me alleen, afgesneden en niet gezien. Ik lijk emotieloos en weet niet wie ik ben. Door liefde op te stellen, voel ik de beweging om dichter bij de aarde te willen staan, verder weinig emotie. Ik zie wel het verdriet van de liefde, maar voel dat zelf niet. Ik ben versteend, verstijfd en zoekende. Het “verdriet” komt dan als representant het veld in, ik voel direct connectie en als ze buigt voor mij, lijk ik letterlijk te breken en word ik overvallen door intens veel verdriet, heel diep, groot en heel zwaar, ook oud verdriet lijkt het (hartlijn). Door gezien en opgenomen te worden in de kring, ook door de vrouwelijke wijsheid, voel ik het meer stromen, er is meer ruimte en meer liefde”. 

Het was ontroerend om te ervaren dat, door de afstemming en toewijding van de representanten, in het veld een verbrokkelde, onrustige toestand zich langzaam ontwikkelde naar een kring waarin er verbinding ontstaat tussen de wijsheid en de liefde. Waar de dwalende mensen hun verdriet in de ogen kijken. Dit is de sleutel voor de aarde om in het midden van de opstelling een stromende basis te vormen, daar waar de wijsheid aan de buitenrand van de opstelling de omhulling kan bieden. Waar de liefde zich met de mensen kon verbinden, het virus tot rust kon komen en het antibeleid niet meer boos hoefde te zijn.

Karin verwoordt het zo: “Het lijkt alsof de kracht van de liefde bepalend is of en hoe we hier uitkomen, vooralsnog wordt er in de wereld paniek en onrust verspreid. Dit is niet helpend”.

Alleen het beleid zocht nog naar een plek… Ik ben heel benieuwd om nog een keer te kijken of er mogelijk een goede plek kan komen voor het beleid en wat het effect en de plek van het vaccin zou kunnen zijn.